Juli 2022

Een jaar geleden hebben wij de sleutels van ons eigen optrekje in Portugal gekregen. En wat is er veel gebeurd in een jaar.

We komen er achter dat bloggen een vak is met veel zelfdiscipline. En onze discipline ligt nu meer bij het land bewerken. Echter belofte maakt schuld dus we gaan het nog een keer proberen om wat regelmatiger in het nu te schrijven. Soms zal er nog een blog verschijnen over wat we nog meer hebben meegemaakt, maar we beloven in deze niets natuurlijk.

Op dit moment hebben we net een hittegolf achter de rug. Temperaturen zijn tot 42 graden opgelopen en op veel plaatsen in Portugal woeden branden. We houden onze ogen en neuzen open en kijken regelmatig op fogos.pt om op de hoogte te blijven. Het is een spannende tijd. Verder doen we op deze dagen rustig aan. We bewegen zeker in een niet te snel tempo buiten het huis. We rommelen gewoon lekker wat aan, daar hebben we nu alle tijd voor.

Ons huis is zo goed als af. Nog een likje verf op de buitenkant smeren de komende dagen (het was een iets groter project dan we vooraf dachten). En daarna weer verder op ons land. Want zoals al gezegd we werken veel op ons land als de temperaturen het toelaten. We hebben een moestuin opgezet…… helaas gaat niet alles zoals het zou moeten gaan. Na vijf jaar moestuinieren in Purmerend denk je al heel wat te weten, toch moet je alles opnieuw leren. Kleine wormpjes hebben de doperwten opgegeten. De komkommers komen niet eens lekker uit de voorgroeipotjes. De courgette blijft heel klein, de broccoli en bloemkool groeien voorzichtig maar het lijkt nog nergens op. Gelukkig hebben we wel wat wortelen, uien, tomaatjes, sla en verschillende soorten pepers geoogst. We moeten nog veel leren. Gelukkig gaat de buurman ons helpen. Hoe moeten we de grond voorbereiden, wanneer wat planten, hoeveel water geven en ga zo maar door. En voor nu geven we water, verwijderen zoveel mogelijk brandbare takken en bladeren. En ondertussen krijgen we zakken vol met groentes van de buurman die duidelijk wél al is gewend om hier mooie dingen te kweken, dat is lekker en fijn!

Morgen gaat hier het dorpsfeest losbarsten en we zijn heel benieuwd. Nog meer nieuwe mensen ontmoeten. We voelen ons heel rijk met alle lieve mensen om ons heen en dankbaar dat we op zo’n fijne plek mogen wonen.

Beter een goede buur dan een verre vriend

Augustus 2021

Zoals in de vorige blog geschreven hebben we een moment van “Ik vertrek” gehad. De garage, de bijkeuken en de schuur staan vol troep. En dan kom je weer terug op de Portugezen en de vriendelijkheid. Menno heeft de buren wat ‘aandachtspuntjes’ laten zien op de verhuisdag en opeens staan ze aan de poort om ons te helpen met het opruimen van de garage, de bijkeuken en het oude kippenhok en de schuur. De geiser wordt nog even gerepareerd en de waterpomp in werking gesteld plus voorzien van wat extra druk. Als Hollander denk je dan wel, wat kan ik terugdoen. Daar draait het hier niet om, je helpt gewoon als iemand hulp nodig heeft.

in augustus nemen we dan eindelijk onze intrek in ons stulpje. We zijn nog lang niet klaar, maar het is fijn en leefbaar. Het huis is van top tot teen schoongemaakt, de muren en plafonds geschilderd. We hebben een soort van camping-keuken, ons bed staat er en we kunnen douchen. Hoe gelukkig kan een mens zijn?!

Geduld is een schone zaak

Eind mei en we zitten op het terras met een tijdelijke auto en proosten omdat ons bod is geaccepteerd. Nu gaat onze makelaar, Ernesto, na of de juiste papieren voorhanden zijn. Het gaat om een vergunning voor het gebouw, of je er in mag wonen en welk land erbij hoort. Verder moet ook nagegaan worden of er geen schulden rusten op het huis, of de eigenaren inderdaad mogen verkopen en ga zo maar door. En dan komt het op geduld aan. Je wacht, wacht en wacht totdat je wat hoort van de makelaar. En dat duurt voort. Ondertussen is het nu ontzettend warm in Portugal met temperaturen richting de 40 graden, waardoor je niet veel doet overdag. Behalve iedere keer weer bedenken op welke datum het gaat plaatsvinden. We houden contact met onze vriendin Anita omdat wij tijdens de verbouwing bij haar gaan logeren en we bellen regelmatig met Ruben over onze auto, want deze is nog niet gereed. Er moet een hele nieuwe motor in.

In de vroege uren gaan we op zoek naar spullen die we nodig gaan hebben in ons nieuwe huis, zoals verf, een gasfornuis, een koelkast. We vragen een offerte op voor de verhuizing zonder datum. Aan het einde van de middag drinken we een wijntje of twee bij de buren wat nu even het hoogtepunt van de dag is.

En op zondag 11 juli krijgen wij het bericht dat alle papieren in orde zijn en de overdracht op woensdag gaat plaatsvinden. Dus in twee dagen moeten we nu alles in gang gaan zetten. Het verhuisbedrijf op de hoogte stellen van de datum, Anita bellen om aan te geven wanneer we komen en een busje huren om de eerste spullen zelf mee te nemen. Onze auto is dan nog steeds niet gereed en we durven niet met de leenauto te gaan rijden. Deze auto heeft wat kuren en we hebben wel even genoeg avontuur gehad met onze eigen auto.

We reserveren een busje en deze willen we maandag aan het einde van de middag ophalen. Dit gaat niet helemaal soepel via het internet, maar het lijkt gelukt te zijn, er staat een bedrag gereserveerd op de creditcard. We brengen onze leenauto terug naar Ruben en zo aardig als hij is, brengt hij ons naar het verhuur-bedrijf in Viseu. Hij vraagt nog of hij moet wachten. Dit lijkt ons niet nodig en we zwaaien nog vrolijk naar hem en gaan het kantoortje binnen. En je voelt het al aankomen. Het is dus niet gelukt. Het busje is niet beschikbaar. En daar sta je weer. Gelukkig heeft Ruben ons ook een busje aangeboden om te gebruiken. Wij bellen en op dat moment is hij net bezig via het internet om een auto op te kopen. We gaan dus lopend terug naar Ruben. Wel moet Ruben nog even een nieuwe accu in het busje zetten. Het geheel kost ons 4 uren en we zijn pas rond 8 uur in de avond weer terug. Nu nog alles in de auto gooien, eten en dan slapen. Morgen gaan we naar de Zilverkust. Jippie!!!

Vandaag vol goede moed op weg. We hebben een afspraak met Ernesto, om ons te helpen met de bankcheque, want hier ga je niet naar een notaris die alles overmaakt. We bellen Ernesto vanaf de parkeerplaats dat we er bijna zijn en zullen hem in Caldas da Rainha ontmoeten. Oeps dat hebben we verkeerd begrepen want op kantoor horen we dat Ernesto op dat moment in Alcobaça zit. De auto weer in en naar Alcobaça. Net te laat bij de bank omdat onze bank in Mangualde een middagpauze heeft en dan kan er geen bankcheque uitgeschreven worden. Ernesto neemt ons mee naar een heel leuk Portugees restaurantje om te lunchen. Niks in het Engels en Menno bestelt een omelet met per ongeluk champignons erin (en niet zo’n klein beetje ook) en ik vis, die gestoofd was dus ook even wennen maar wel erg lekker. De cheque is daarna snel geregeld en woensdag vindt de officiële overdracht plaats.

We gaan naar een advocaat in Caldas da Rainha voor de overdracht. De verkopende partij is er nog niet en we besluiten daarom alvast de belastingen te gaan betalen. Dit doe je dus gewoon bij een geldautomaat. Dit is in Portugal heel handig geregeld. Als Ernesto het contract heeft voorgelezen en vertaald in het Nederlands, want dit moet hier in Portugal, gaan we over tot tekenen. Het is van ons. En dan denk je meteen naar je nieuwe huis toe, dus niet, eerst nog verplicht lunchen met de makelaars! Veel later dan gepland gaan we naar ons huis. Een inspectie vooraf gebeurt niet altijd in Portugal en we hebben geen idee hoe we het huis nu zullen aantreffen.

En dan is een momentje van “ik vertrek”. De vorige bewoners hebben tegen de afspraak in alles meegenomen (al het tuingereedschap) wat in de verkoopprijs zat en een puinhoop achtergelaten (met name in de garage en de bijkeuken). Even niet zo leuk, maar het huis en land blijven wel een paradijsje voor ons. We laden uit en gaan terug naar Piet en Anita, ons tijdelijk logeeradres. En dan …. het lampje van de accu brandt. Auto’s????? Is duidelijk niet ons ding. Blijkt dat de dynamo de accu niet oplaadt. Dus morgen in één keer terugrijden naar Viseu, want we hebben geen zin om wederom langs de kant van de weg komen te staan. En het is geen korte rit, 3 uur in totaal en hopen dat je het haalt. We halen het en leveren de auto met draaiende motor af bij Ruben. We krijgen weer een andere auto te leen, want onze auto is pas vrijdagavond klaar. Menno heeft ondertussen in zes verschillende auto’s gereden.

We zijn twee dagen terug in ons eerste tijdelijke huisje. We pakken nog wat zaken in, gaan gezellig langs bij de buren en ondertussen hebben we contact met de zoon van de verkopers over de niet nagekomen afspraak. We komen eruit en krijgen een tegemoetkoming. Wel moeten we zelf de zooi opruimen.

En dan eindelijk onze eigen auto weer terug. We krijgen van de garage tips waar we op moeten letten en op zaterdag rijden we weer terug naar Anita en Piet. We hebben zin om te beginnen. Ons eigen stekje in Portugal!

Beetje pech en veel geluk

Na de bezichtiging van het laatste huis zijn we ontzettend enthousiast. Terug bij Quinta da Perdiz praten we na met Anita, die het huis ook wel wil zien. We gaan met z’n drieën terug naar het huis aan de doodlopende grind/zandweg. Ook Anita is heel enthousiast over het huis. Helaas kunnen we niet in de tuin of het huis kijken, maar de eerste indruk blijft goed. Als we de volgende dag terugrijden naar ons tijdelijk verblijf praten we nog heel wat na. Wat kunnen we met dat huis en wat vinden we van het land. Is het te steil, is het huis in een goede staat, is de plek wel goed. We besluiten om nog een keer te gaan kijken om zeker te weten of het eerste gevoel klopt. Een week later gaan we weer op weg naar De Zilverkust. Dit keer is ook de Nederlands sprekende makelaar erbij. Dit maakt het wel makkelijker om vragen te stellen. En daar staan we weer voor het huis. Het gevoel blijkt te kloppen. Er is slechts één compromis; het land is minder vlak dan we zouden willen. Maar zoals altijd bij het kopen van een huis, kun je niet alles krijgen. We besluiten een bod te gaan uitbrengen. En dan ga je de molen in. Eerst naar het kantoor van de makelaar om allerlei formulieren in te vullen. Daarna het bod en dan is het afwachten. We blijven nog een nachtje bij Anita logeren en krijgen ongelofelijk veel tips. Anita is echt een vriendin geworden in de korte tijd dat wij haar kennen.

Opgewonden en vol enthousiasme rijden we de volgende dag weer naar ons huurhuisje. Het is goed warm. We zijn bijna bij onze afslag als onze auto steeds meer vermogen verliest. Ik heb nog niks in de gaten, maar Menno ziet in zijn achteruitkijkspiegel een grote zwarte wolk. Hij krijgt de auto niet geheel veilig aan de kant. We staan op de rechterrijstrook op een steile helling net na de bocht. Snel de gevarendriehoek neerzetten en dan kijken of we de auto beter in de berm kunnen zetten. Gelukkig staan we bergopwaarts en kan de auto op de zwaartekracht achteruit een stuk veiliger weggezet worden. Motorklep open en op het nippertje is het geen brand, maar wel een volledig opgeblazen motor (horen we later). En ook nu weer een mazzeltje dat aan de overkant een groot bord staat met het nummer van de Portugese wegenwacht. Net iets anders dan in Nederland heeft elk stukje betaalde snelweg zijn eigen wegenwacht. Zo goed als het gaat in het Engels en Portugees hebben we contact gelegd en over een half uurtje komt er iemand. En daar sta je dan, het is goed warm en je voelt je even een echte “estrangeira”.

De wegenwacht komt inderdaad na een half uur en zet meteen al zijn waarschuwingslichten op de auto aan. Dit voelt een stuk veiliger, want je kan dit niet over het hoofd zien op een grotere afstand. Onze auto gaat niet meer rijden. De vraag is of we zijn verzekerd en dus bellen met onze tussenpersoon om daar achter te komen. Het blijkt dat je met een autoverzekering twee keer per jaar verzekerd bent voor pech op de weg. Meteen ook maar onze autoverkoper Ruben gebeld want ja waar moet de auto naar toe. Een jaar garantie op de motor maar dan moet de auto wel naar een aangewezen garage toe. Als de sleepwagen een goed half uur later komt, belt net op tijd Ruben weer terug. De auto moet naar Viseu en niet naar Penalva do Castelo. Met handen en voeten zijn we er met de monteur en sleper uitgekomen. Wat gaat er met ons gebeuren. Een taxi? Oeps heb ik wel genoeg cash op zak en hoe krijgen wij een taxi. Ook dit wordt opgelost. We gaan met onze spullen mee met de sleepwagen. Bij het tankstation in Manqualde staat al een taxi gereed. De taxi brengt ons naar het huis enne we hoeven niets te betalen. Dit zit dus ook in de verzekering.

Twee uur later dan verwacht, zitten we met een glas wijn en een biertje op het terras en zijn ontzettend melig geworden. Net een bod op een huis gedaan en nu een kapotte auto. Hoe gaan we dit oplossen? In the middel of nowhere zonder auto. Bellen met Ruben om na te gaan hoe het verder gaat met onze auto en of hij een leenauto heeft. De auto staat in de garage en gaat onderzocht worden. Wij kunnen de volgende dag een leenauto ophalen. En hoe komen wij in Viseu? Met de auto van de buurman (weer die Portugese behulpzaamheid even je auto uitlenen).

Uiteindelijk blijkt onze auto een nieuwe motor nodig te hebben en dat gaat wel even duren. Gelukkig valt het onder de garantie. Tot die tijd mogen wij de leenauto houden. Oh ja en ons bod is geaccepteerd. Nu afwachten of alle papieren in orde zijn. Het lange wachten is begonnen.

Vanuit ons tijdelijke huisje in Pindo bijna midden in Portugal gaat onze zoektocht beginnen. We gaan vanuit een cirkel rondom dit plaatsje starten.

Vanuit Nederland hebben we al contact gezocht met een Nederlands sprekende makelaar. Corona maakt dat we pas na een week of drie bij haar langs kunnen gaan. We hebben op internet al een paar huisjes gevonden. Vol goede moed gaan we op pad. Ze heeft geen geschikte huizen voor ons en we spreken af dat wij haar een lijst mailen met onze favoriete huizen. Zij vroeg bij de makelaars de adressen op en zo gingen we op weg naar de eerste huizen. Van Castelo de Penalva, Tabua, Mangualde tot aan Tomar. Dat viel af en toe behoorlijk tegen, te afgelegen, een bouwval, midden in brandbaar gebied of een te klein stuk land en ga zo maar door. Ook kwamen we erachter dat het gebied waar we in eerste instantie zochten, eigenlijk niks voor ons is; weinig te doen en wel heel erg ruig. Het was een té grote stap voor ons om vanuit de rijke Randstad naar het toch best wel arme binnenland van Portugal te gaan. Voor een vakantie is het zeker de moeite waard, het is er prachtig, maar om daar te gaan wonen is toch heel wat anders.

We hebben ons zoekgebied vergroot. Weer terug het internet op om uit te zoeken waar dan wel en Portugal is groot en divers; waar begin je dan? Een advertentie op Marktplaats bracht ons opeens naar ‘De Zilverkust’. Een afwisselend landschap, minder bosbrand gevaar, fijne temperaturen met minder grote extremen, de kust en leuke plaatsen met veel geschiedenis.

Contact gezocht met een makelaar daar, we vonden een Portugees die in Nederland heeft gewoond. De eerste keer met een aantal adressen van huisjes op pad naar de provincie Leiria. Al vanaf het eerste moment dat we in dit gebied aankwamen, waren we onder de indruk van de omgeving; afwisselend vriendelijk landschap en mooie dorpjes. Omdat het meer dan twee uur rijden is vanuit het binnenland, hebben we voor een nacht een hotel geboekt. Het hotel was bijna leeg en niks was open. Het was onwerkelijk en eigenlijk verschrikkelijk maar daar was Corona weer eens de schuld van.

De tweede keer naar het gebied hebben we voor drie nachten een ontzettend leuke B&B geboekt – Quinta da Perdiz, een aanrader. We zijn er vaak naar terug gegaan tijdens onze zoektocht en ook tijdens de verbouwing van ons nieuwe huis hebben we daar gelogeerd. We hebben in die periode veel huizen gezien, die uiteindelijk niet aan onze wensen voldeden. Tot uiteindelijk dan dat ene huis, dat eerst al verkocht zou zijn, maar opeens toch niet…..?

Het huis ligt aan een doodlopende grind/zandweg met nog drie andere huizen. Veel privacy maar niet afgelegen. Genoeg ruimte in huis om vrienden te ontvangen, maar geen B&B. Uitgebreide mogelijkheden om rondom het huis van alles te maken, zoals een kippenhok om te beginnen. En dan het stuk land dat groot, op één stukje wel beetje steil is, en een eigen waterput en heel veel verschillende fruitbomen heeft. Heerlijke gele pruimen, perziken, appels, peren en ga zo maar door.

Zal dit ons nieuwe thuis worden………………?

Even een zijweg van ons avontuur. Afgelopen weekend hebben wij bezoek gehad. Niet zomaar bezoek maar onze beste vriendin Margot kwam langs. Een paar weken geleden had ze een bericht gestuurd dat ze een ticket had geboekt. Ik had weer eens mijn telefoon ergens laten liggen en was niet bereikbaar, dus ze gokte dat het geen probleem zou zijn. En natuurlijk is dat geen probleem. Sommige mensen zijn altijd welkom!

Margot ken ik al heeeeeel lang en we hebben samen goede en slechte tijden meegemaakt. En ook nu, tijdens ons nieuwe avontuur is ze altijd in de buurt. Op momenten dat ik het even moeilijk had, was een videogesprek met haar verhelderend. Ze gelooft in ons avontuur, weet me op te vrolijken en aan het eind van het gesprek is het weer lachen. Ze voelt me goed aan. Het is een vriendschap zonder iets te moeten doen of laten, onbaatzuchtig en dus geen oordeel of vooroordeel. Margot en ik weten wanneer de ander de aandacht nodig heeft en stappen zelf op dat moment even op de achtergrond. Enne, ze kan ook heel goed met mijn vent door een deur.

We halen haar op in Lissabon. Heerlijk om haar weer te zien! Het weer zit mee. ‘s Ochtends lekker op ons gemak wakker worden, in de zon koffie drinken en Menno bakt ondertussen de eieren voor het ontbijt. We gaan naar Caldas da Rainha, lopen de keramiekroute en daarna op weg naar de zee. Een heerlijke verse oranje juice op het terras voor ons en een koud biertje voor onze chauffeur. Jaja Menno verwent ons het hele weekend van ontbijt tot avondeten en rijdt de dames lekker rond door de streek!

Op de zondag gaan we naar Obidos. Een plaats die ontzettend mooi en leuk is. Een schitterende plek die ommuurd is, met een kasteel en waar het barst van de pittoreske smalle straatjes. Je zou denken dat hier veel van die verschrikkelijke toeristenwinkeltjes zijn, maar het tegendeel is waar. Obidos staat ook bekend om de kersenlikeur uit een chocolade cupje en die moeten we natuurlijk proeven. Het blijft er bij één, want Margot probeert erin te stikken. Je moet het ook gewoon drinken en niet inademen! Daarna nog lekker op een terras gezeten en dan weer terug naar huis. Op de laatste dag van haar bezoek kun je natuurlijk een Expresso met een pastel de nata niet overslaan. We gaan nog even naar een Pastelaria. En dan brengen we haar naar het vliegveld. Zo vloog het weekend voorbij.

Lieve Margot bedankt voor de super gezellige tijd samen en je vriendschap. Tot gauw weer!

“Het was een droom en die leven wij nu”

Vandaag is het 5 november. Ik zit heerlijk in de zon met een licor Beirāo in de koffie over ons land te kijken. Na een periode van temperaturen rond de 26 graden hebben we net een nat weekend meegemaakt en nu krijgen we weer een hele zonnige periode met dagtemperaturen rond de 18/19 graden.

Meer dan een half jaar geleden hebben we Nederland omgeruild voor Portugal. Spijt? Nee geen moment. We leven onze droom. Missen we Nederland? Nee, we missen Nederland eigenlijk niet.

In Portugal heerst een gemoedelijkheid en de Portugezen nemen de tijd. Tijd voor een praatje midden op de weg of bij de kassa in de supermarkt. Tijd heb je ook nodig, want bij de officiële instanties ben je lang bezig. Het aantal formulieren dat op papier ingevuld moet worden, de handtekeningen die gezet moeten worden en dan alsnog alles in de computer invoeren. Het maakt echter niet uit; de medewerkers zijn allemaal vriendelijk en behulpzaam. Eigenlijk overal of je nou bij de gemeente, de supermarkt, het gezondheidscentrum of een bouwmarkt komt, klant-vriendelijkheid staat voorop. Dat is in Nederland ondertussen iets wat wel eens tegenvalt. We hebben kennisgemaakt met de onbaatzuchtigheid van de Portugezen. Een spontane uitnodiging om Pasen te komen vieren. Een autoverkoper, die je gratis een verhuis-busje leent. Buren die spontaan komen helpen met het leeghalen en schoonmaken van de garage, de bijkeuken en het kippenhok, waarna ook nog alles wordt afgevoerd. Van iedereen in dit piepkleine dorpje groente en fruit (vaak voor een heel gezin) krijgen. EN ze verwachten er niks voor terug. Ze vragen niet kan ik helpen of wil je appels, ze helpen en je krijgt het gewoon. Tel bij dit alles het heerlijke weer, de stilte en de schone lucht op en het is een droom, die we echt leven.

Ok niet alles is een droom, want de taal is ontzettend moeilijk en dat frustreert wel eens. Dat is dan wel wat we af en toe missen, de weg naar instanties vinden, een echt goed gesprek voeren met de mensen in ons dorpje, je perfect kunnen uitdrukken als je wat nodig hebt. Gelukkig kun je een taal leren en daar zijn we nog steeds druk mee bezig.

Wat ik niet mis, is de hele dag achter de computer zitten. Ik moet nog van het gevoel af “het is lekker weer, dus de blog komt wel”. Om jullie alsnog mee te nemen op onze reis naar waar we nu zijn, gaan we in de volgende blogs terug in de tijd. Van kapotte auto, huizenjacht, nieuwe vrienden maken en uiteindelijk ons droomhuis met land.