Geduld is een schone zaak
Eind mei en we zitten op het terras met een tijdelijke auto en proosten omdat ons bod is geaccepteerd. Nu gaat onze makelaar, Ernesto, na of de juiste papieren voorhanden zijn. Het gaat om een vergunning voor het gebouw, of je er in mag wonen en welk land erbij hoort. Verder moet ook nagegaan worden of er geen schulden rusten op het huis, of de eigenaren inderdaad mogen verkopen en ga zo maar door. En dan komt het op geduld aan. Je wacht, wacht en wacht totdat je wat hoort van de makelaar. En dat duurt voort. Ondertussen is het nu ontzettend warm in Portugal met temperaturen richting de 40 graden, waardoor je niet veel doet overdag. Behalve iedere keer weer bedenken op welke datum het gaat plaatsvinden. We houden contact met onze vriendin Anita omdat wij tijdens de verbouwing bij haar gaan logeren en we bellen regelmatig met Ruben over onze auto, want deze is nog niet gereed. Er moet een hele nieuwe motor in.
In de vroege uren gaan we op zoek naar spullen die we nodig gaan hebben in ons nieuwe huis, zoals verf, een gasfornuis, een koelkast. We vragen een offerte op voor de verhuizing zonder datum. Aan het einde van de middag drinken we een wijntje of twee bij de buren wat nu even het hoogtepunt van de dag is.
En op zondag 11 juli krijgen wij het bericht dat alle papieren in orde zijn en de overdracht op woensdag gaat plaatsvinden. Dus in twee dagen moeten we nu alles in gang gaan zetten. Het verhuisbedrijf op de hoogte stellen van de datum, Anita bellen om aan te geven wanneer we komen en een busje huren om de eerste spullen zelf mee te nemen. Onze auto is dan nog steeds niet gereed en we durven niet met de leenauto te gaan rijden. Deze auto heeft wat kuren en we hebben wel even genoeg avontuur gehad met onze eigen auto.
We reserveren een busje en deze willen we maandag aan het einde van de middag ophalen. Dit gaat niet helemaal soepel via het internet, maar het lijkt gelukt te zijn, er staat een bedrag gereserveerd op de creditcard. We brengen onze leenauto terug naar Ruben en zo aardig als hij is, brengt hij ons naar het verhuur-bedrijf in Viseu. Hij vraagt nog of hij moet wachten. Dit lijkt ons niet nodig en we zwaaien nog vrolijk naar hem en gaan het kantoortje binnen. En je voelt het al aankomen. Het is dus niet gelukt. Het busje is niet beschikbaar. En daar sta je weer. Gelukkig heeft Ruben ons ook een busje aangeboden om te gebruiken. Wij bellen en op dat moment is hij net bezig via het internet om een auto op te kopen. We gaan dus lopend terug naar Ruben. Wel moet Ruben nog even een nieuwe accu in het busje zetten. Het geheel kost ons 4 uren en we zijn pas rond 8 uur in de avond weer terug. Nu nog alles in de auto gooien, eten en dan slapen. Morgen gaan we naar de Zilverkust. Jippie!!!
Vandaag vol goede moed op weg. We hebben een afspraak met Ernesto, om ons te helpen met de bankcheque, want hier ga je niet naar een notaris die alles overmaakt. We bellen Ernesto vanaf de parkeerplaats dat we er bijna zijn en zullen hem in Caldas da Rainha ontmoeten. Oeps dat hebben we verkeerd begrepen want op kantoor horen we dat Ernesto op dat moment in Alcobaça zit. De auto weer in en naar Alcobaça. Net te laat bij de bank omdat onze bank in Mangualde een middagpauze heeft en dan kan er geen bankcheque uitgeschreven worden. Ernesto neemt ons mee naar een heel leuk Portugees restaurantje om te lunchen. Niks in het Engels en Menno bestelt een omelet met per ongeluk champignons erin (en niet zo’n klein beetje ook) en ik vis, die gestoofd was dus ook even wennen maar wel erg lekker. De cheque is daarna snel geregeld en woensdag vindt de officiële overdracht plaats.
We gaan naar een advocaat in Caldas da Rainha voor de overdracht. De verkopende partij is er nog niet en we besluiten daarom alvast de belastingen te gaan betalen. Dit doe je dus gewoon bij een geldautomaat. Dit is in Portugal heel handig geregeld. Als Ernesto het contract heeft voorgelezen en vertaald in het Nederlands, want dit moet hier in Portugal, gaan we over tot tekenen. Het is van ons. En dan denk je meteen naar je nieuwe huis toe, dus niet, eerst nog verplicht lunchen met de makelaars! Veel later dan gepland gaan we naar ons huis. Een inspectie vooraf gebeurt niet altijd in Portugal en we hebben geen idee hoe we het huis nu zullen aantreffen.
En dan is een momentje van “ik vertrek”. De vorige bewoners hebben tegen de afspraak in alles meegenomen (al het tuingereedschap) wat in de verkoopprijs zat en een puinhoop achtergelaten (met name in de garage en de bijkeuken). Even niet zo leuk, maar het huis en land blijven wel een paradijsje voor ons. We laden uit en gaan terug naar Piet en Anita, ons tijdelijk logeeradres. En dan …. het lampje van de accu brandt. Auto’s????? Is duidelijk niet ons ding. Blijkt dat de dynamo de accu niet oplaadt. Dus morgen in één keer terugrijden naar Viseu, want we hebben geen zin om wederom langs de kant van de weg komen te staan. En het is geen korte rit, 3 uur in totaal en hopen dat je het haalt. We halen het en leveren de auto met draaiende motor af bij Ruben. We krijgen weer een andere auto te leen, want onze auto is pas vrijdagavond klaar. Menno heeft ondertussen in zes verschillende auto’s gereden.
We zijn twee dagen terug in ons eerste tijdelijke huisje. We pakken nog wat zaken in, gaan gezellig langs bij de buren en ondertussen hebben we contact met de zoon van de verkopers over de niet nagekomen afspraak. We komen eruit en krijgen een tegemoetkoming. Wel moeten we zelf de zooi opruimen.
En dan eindelijk onze eigen auto weer terug. We krijgen van de garage tips waar we op moeten letten en op zaterdag rijden we weer terug naar Anita en Piet. We hebben zin om te beginnen. Ons eigen stekje in Portugal!
