De overdracht

Geduld is een schone zaak

Eind mei en we zitten op het terras met een tijdelijke auto en proosten omdat ons bod is geaccepteerd. Nu gaat onze makelaar, Ernesto, na of de juiste papieren voorhanden zijn. Het gaat om een vergunning voor het gebouw, of je er in mag wonen en welk land erbij hoort. Verder moet ook nagegaan worden of er geen schulden rusten op het huis, of de eigenaren inderdaad mogen verkopen en ga zo maar door. En dan komt het op geduld aan. Je wacht, wacht en wacht totdat je wat hoort van de makelaar. En dat duurt voort. Ondertussen is het nu ontzettend warm in Portugal met temperaturen richting de 40 graden, waardoor je niet veel doet overdag. Behalve iedere keer weer bedenken op welke datum het gaat plaatsvinden. We houden contact met onze vriendin Anita omdat wij tijdens de verbouwing bij haar gaan logeren en we bellen regelmatig met Ruben over onze auto, want deze is nog niet gereed. Er moet een hele nieuwe motor in.

In de vroege uren gaan we op zoek naar spullen die we nodig gaan hebben in ons nieuwe huis, zoals verf, een gasfornuis, een koelkast. We vragen een offerte op voor de verhuizing zonder datum. Aan het einde van de middag drinken we een wijntje of twee bij de buren wat nu even het hoogtepunt van de dag is.

En op zondag 11 juli krijgen wij het bericht dat alle papieren in orde zijn en de overdracht op woensdag gaat plaatsvinden. Dus in twee dagen moeten we nu alles in gang gaan zetten. Het verhuisbedrijf op de hoogte stellen van de datum, Anita bellen om aan te geven wanneer we komen en een busje huren om de eerste spullen zelf mee te nemen. Onze auto is dan nog steeds niet gereed en we durven niet met de leenauto te gaan rijden. Deze auto heeft wat kuren en we hebben wel even genoeg avontuur gehad met onze eigen auto.

We reserveren een busje en deze willen we maandag aan het einde van de middag ophalen. Dit gaat niet helemaal soepel via het internet, maar het lijkt gelukt te zijn, er staat een bedrag gereserveerd op de creditcard. We brengen onze leenauto terug naar Ruben en zo aardig als hij is, brengt hij ons naar het verhuur-bedrijf in Viseu. Hij vraagt nog of hij moet wachten. Dit lijkt ons niet nodig en we zwaaien nog vrolijk naar hem en gaan het kantoortje binnen. En je voelt het al aankomen. Het is dus niet gelukt. Het busje is niet beschikbaar. En daar sta je weer. Gelukkig heeft Ruben ons ook een busje aangeboden om te gebruiken. Wij bellen en op dat moment is hij net bezig via het internet om een auto op te kopen. We gaan dus lopend terug naar Ruben. Wel moet Ruben nog even een nieuwe accu in het busje zetten. Het geheel kost ons 4 uren en we zijn pas rond 8 uur in de avond weer terug. Nu nog alles in de auto gooien, eten en dan slapen. Morgen gaan we naar de Zilverkust. Jippie!!!

Vandaag vol goede moed op weg. We hebben een afspraak met Ernesto, om ons te helpen met de bankcheque, want hier ga je niet naar een notaris die alles overmaakt. We bellen Ernesto vanaf de parkeerplaats dat we er bijna zijn en zullen hem in Caldas da Rainha ontmoeten. Oeps dat hebben we verkeerd begrepen want op kantoor horen we dat Ernesto op dat moment in Alcobaça zit. De auto weer in en naar Alcobaça. Net te laat bij de bank omdat onze bank in Mangualde een middagpauze heeft en dan kan er geen bankcheque uitgeschreven worden. Ernesto neemt ons mee naar een heel leuk Portugees restaurantje om te lunchen. Niks in het Engels en Menno bestelt een omelet met per ongeluk champignons erin (en niet zo’n klein beetje ook) en ik vis, die gestoofd was dus ook even wennen maar wel erg lekker. De cheque is daarna snel geregeld en woensdag vindt de officiële overdracht plaats.

We gaan naar een advocaat in Caldas da Rainha voor de overdracht. De verkopende partij is er nog niet en we besluiten daarom alvast de belastingen te gaan betalen. Dit doe je dus gewoon bij een geldautomaat. Dit is in Portugal heel handig geregeld. Als Ernesto het contract heeft voorgelezen en vertaald in het Nederlands, want dit moet hier in Portugal, gaan we over tot tekenen. Het is van ons. En dan denk je meteen naar je nieuwe huis toe, dus niet, eerst nog verplicht lunchen met de makelaars! Veel later dan gepland gaan we naar ons huis. Een inspectie vooraf gebeurt niet altijd in Portugal en we hebben geen idee hoe we het huis nu zullen aantreffen.

En dan is een momentje van “ik vertrek”. De vorige bewoners hebben tegen de afspraak in alles meegenomen (al het tuingereedschap) wat in de verkoopprijs zat en een puinhoop achtergelaten (met name in de garage en de bijkeuken). Even niet zo leuk, maar het huis en land blijven wel een paradijsje voor ons. We laden uit en gaan terug naar Piet en Anita, ons tijdelijk logeeradres. En dan …. het lampje van de accu brandt. Auto’s????? Is duidelijk niet ons ding. Blijkt dat de dynamo de accu niet oplaadt. Dus morgen in één keer terugrijden naar Viseu, want we hebben geen zin om wederom langs de kant van de weg komen te staan. En het is geen korte rit, 3 uur in totaal en hopen dat je het haalt. We halen het en leveren de auto met draaiende motor af bij Ruben. We krijgen weer een andere auto te leen, want onze auto is pas vrijdagavond klaar. Menno heeft ondertussen in zes verschillende auto’s gereden.

We zijn twee dagen terug in ons eerste tijdelijke huisje. We pakken nog wat zaken in, gaan gezellig langs bij de buren en ondertussen hebben we contact met de zoon van de verkopers over de niet nagekomen afspraak. We komen eruit en krijgen een tegemoetkoming. Wel moeten we zelf de zooi opruimen.

En dan eindelijk onze eigen auto weer terug. We krijgen van de garage tips waar we op moeten letten en op zaterdag rijden we weer terug naar Anita en Piet. We hebben zin om te beginnen. Ons eigen stekje in Portugal!


Nothing in life comes easy

Ok so now we are landed and settling here in our temporary home in Portugal! Got our NIF-number (Portugese tax number), a temporary place to stay and a Portugese car and phone-number…. That wasn’t too bad, no government dislikes it if you wanna pay tax and every car-seller is happy and willing to sell you a car;-) Pre-paid sim same thing!

Still the world is in trouble and the same holds for Portugal, it is difficult to make an appointment here and there and lots of places are still in lock-down. What makes us happy and what is a learning experience which we love is the spirit and kindness of the Portugese people who are respectful, friendly, willing to help and share, and stay positive although the situation for most of them is much harder than for most people in the good old Netherlands which we left.

We miss our Purmerend neighbours, their kids, family, friends, also our working-friends although we still connect through all modern things like Facebook and Apps and so. That was expected. What we didn’t realize was that we would find it so hard to miss to have a place for ourselves to call our own. So that’s why besides all the stuff we have to arrange legally we are most of all looking for a new home, so we can really start our adventure here. Build a new recording and sewing studio, plant some trees, and have a place to invite our friends and new and old neighbours!

Our love is strong, the weather nice and the spirit up, so we continue the journey and enjoy all good vibes. Stay tuned!

Niets komt makkelijk

Ok we zijn geland en aan het wennen in ons tijdelijke verbijf hier in Portugal! We hebben onze NIF binnen (Portugees fiscaal nummer), een tijdelijke plek om te wonen, een Portugese auto en een Portugees telefoonnummer…. Dat was niet al te moeilijk, geen enkele overheid vindt het vervelend als je belasting wilt betalen, elke auto-verkoper wil je graag een auto verkopen en hetzelfde geldt voor een pre-paid sim-kaartje;-)

Desondanks is net zoals in de hele wereld ook in Portugal nogal wat aan de hand. Het is moeilijk om afspraken te maken met overheidsinstanties die dicht zijn net zoals veel andere zaken die nog steeds gesloten zijn door de huidige situatie. Wat ons gelukkig maakt en waar we veel en dankbaar van leren is de geestesgesteldheid en liefde van de Portugese mensen die respectvol, vriendelijk en altijd bereid zijn om te helpen en delen, en bovenal positief blijven ondanks dat ze het voor het grootste deel veel zwaarder hebben dan de meeste mensen in het goede oude Nederland dat we hebben verlaten.

We missen onze ouwe Purmerendse buurtjes, hun kinderen (T & J dikke knuf), familie en vrienden ook van het werk, ook al blijven we natuurlijk altijd een beetje digitaal verbonden nog. Dat hadden we wel verwacht. Wat we ons niet zo goed gerealiseerd hadden was dat we vooral een eigen huisje zo zouden missen. Vandaar dat we naast alle officiële dingetjes die we nog moeten regelen vooral nu de focus hebben op een nieuw plekje zoeken voor onszelf, waar we een nieuwe geluids-, en naai-studio kunnen gaan bouwen, een hoop bomen planten en onze nieuwe en oude buren en vrienden kunnen uitnodigen zodat we ons nieuwe avontuur echt vorm kunnen gaan geven!

Ondertussen is onze liefde sterk, het weer superlekker en we hebben er goede moed en zin in, dus we vervolgen onze reis met vertrouwen en genieten van alle mooie dingen die op ons pad komen! We houden jullie op de hoogte, stay tuned!


Emotions

“nothing human is alien to us” (so the cannibal said)

Publius Terentius Afer

Stacks of boxes getting higher, emptied closets, give this away, trash or keep that. Some of this is pretty easy to decide, while other things bring lots of emotions.

Hard to decide because of the monetary value they represent? No, not at all, makes you wonder why we bought some of the stuff anyway and rethink what really matters. Doesn’t hurt a bit, it even frees the mind. We realize the most important things to us are our tools, instruments and other materials that are handy for building, creating and making things ourselves.

All that was hidden in closed boxes for the past six years can go, no problems, but: What to do with old teddy-bears missing an eye or an ear? What to do with all band-meeting-reports, posters and tapes collected from almost every show in 35 years?

Things can get really emotional!

It’s a real good feeling to share and relive those memories, we laugh a lot and shed some tears the same time. Friends, family and we are happy with the items we give away and luckily we found a loving shelter for those old bears! (Thanks Margot, love you! (and the bears ofcourse!))

Never imagined it is almost impossible to trash an old innocent fluffy teared-up teddy bear but we consider it as a lesson on the University of Life!

Two weeks left to finish this phase before we gonna transfer all belongings and reunite again in Portugal in a month or so.

One more thing: We take our beloved troll with us, seems like he is getting ready and is comfortable with the perspective;-)

Emoties

“niets menselijks is ons vreemd” (zei de kannibaal)

Publius Terentius Afer

De stapels met dozen worden groter en de kasten raken leeg. Wat neem je mee, wat geef je weg en wat brengen we naar de milieustraat.

Sommige keuzes zijn makkelijk en andere heel moeilijk. Moeilijk omdat het geldelijke waarde heeft? Welnee, het gaat vooral om emoties. We vragen ons af en toe af waarom we sommige dingen überhaupt gekocht hebben en komen er steeds meer achter wat nou écht van belang is. Doet geen pijn, het geeft zelfs een gevoel van bevrijding. Wat vooral overblijft zijn de spullen waar we weer nieuwe dingen mee kunnen maken, ons gereedschap, instrumenten, fournituren en andere dingen om iets mee te kunnen creëren.

Alles wat zes jaar op een plank in de kast opgeborgen was, mag nu echt wel een keer weg. Geen probleem, maar wat te doen met de oude teddyberen? Ze zijn echt oud. Als je ze oppakt, vallen ze bijna uit elkaar. Weggooien blijkt toch moeilijk. Ze zaten ons zo lief aan te kijken, gaat door merg en been. En wat te doen met het verleden van alle bandjes waar je in gespeeld hebt. Verslagen van band-vergaderingen, krantenknipsels, posters en cassettebandjes van optredens tot 35 jaar terug.

Dan wordt het wel even emotioneel!

Het is een heel fijn gevoel om samen alle herinneringen van ons leven nog eens op te halen en met elkaar te delen. We lachen wat af en laten af en toe een traan. Gelukkig zijn onze vrienden, familie en wij blij met de dingen die we weggeven en misschien wel het belangrijkste; we hebben een toevluchtsoord gevonden voor die ouwe lieve beertjes. (Dank Margot, we houden van je! (en van de beren natuurlijk!))

Nooit gedacht dat het zo goed als onmogelijk is om ouwe knuffelberen in een vuilnisbak te gooien maar we beschouwen het als een wijze les van de School van het Leven!

Nog twee weken voordat het hele zwikkie in de verhuiswagen verdwijnt om over een maand ongeveer weer met ons samen te komen in Portugal.

Oh ja, we nemen onze geliefde trol natuurlijk mee, die is er helemaal klaar voor straalt hij uit;-)


Decision Time!

While it seems like nothing is certain in these days we decided to follow our dreams right now. Like Winston Churchill already pointed out some time ago: “Never Waste a Good Crisis!”.

Perfect time to make the move and start a new way of living! Sold our house in the Netherlands and rented a quinta (farm) in Central Portugal to start looking for our own place, a sanctuary where we want to welcome and shelter good friends, birds, animals, plants trees and veggies, singers, poets, musicians, writers and philosophers, with lots of love and creativity.

So that’s for the dreaming part, reality is we are now living in a big mess: packing up things and making a tight selection of all stuff we’ve been collecting through the years;-)

No problem, really looking forward to make the move!

We gaan het gewoon doen!

Terwijl het lijkt of niets meer zeker is in deze dagen hebben we besloten om juist nu onze droom te volgen. Zoals Winston Churchill al zei: “Never Waste a Good Crisis!”.

Perfect moment om een nieuw leven te beginnen! We hebben ons huis verkocht en een boerderij gehuurd in Centraal Portugal zodat we van daaruit kunnen zoeken naar ons eigen plekje, een toevluchtsoord waar we goede vrienden, vogels, dieren, planten, groentjes uit eigen tuin, bomen, zangers, dichters, muzikanten, schrijvers en filosofen met veel liefde en creativiteit gaan ontvangen.

Tot zover de droom, de realiteit is dat we nu met één grote bende in huis zitten: alles inpakken, strenge selectie maken van de spullen die we in de loop der jaren hebben verzameld;-)

Geen probleem, we hebben er zin in!