Vriendschap…

Even een zijweg van ons avontuur. Afgelopen weekend hebben wij bezoek gehad. Niet zomaar bezoek maar onze beste vriendin Margot kwam langs. Een paar weken geleden had ze een bericht gestuurd dat ze een ticket had geboekt. Ik had weer eens mijn telefoon ergens laten liggen en was niet bereikbaar, dus ze gokte dat het geen probleem zou zijn. En natuurlijk is dat geen probleem. Sommige mensen zijn altijd welkom!

Margot ken ik al heeeeeel lang en we hebben samen goede en slechte tijden meegemaakt. En ook nu, tijdens ons nieuwe avontuur is ze altijd in de buurt. Op momenten dat ik het even moeilijk had, was een videogesprek met haar verhelderend. Ze gelooft in ons avontuur, weet me op te vrolijken en aan het eind van het gesprek is het weer lachen. Ze voelt me goed aan. Het is een vriendschap zonder iets te moeten doen of laten, onbaatzuchtig en dus geen oordeel of vooroordeel. Margot en ik weten wanneer de ander de aandacht nodig heeft en stappen zelf op dat moment even op de achtergrond. Enne, ze kan ook heel goed met mijn vent door een deur.

We halen haar op in Lissabon. Heerlijk om haar weer te zien! Het weer zit mee. ‘s Ochtends lekker op ons gemak wakker worden, in de zon koffie drinken en Menno bakt ondertussen de eieren voor het ontbijt. We gaan naar Caldas da Rainha, lopen de keramiekroute en daarna op weg naar de zee. Een heerlijke verse oranje juice op het terras voor ons en een koud biertje voor onze chauffeur. Jaja Menno verwent ons het hele weekend van ontbijt tot avondeten en rijdt de dames lekker rond door de streek!

Op de zondag gaan we naar Obidos. Een plaats die ontzettend mooi en leuk is. Een schitterende plek die ommuurd is, met een kasteel en waar het barst van de pittoreske smalle straatjes. Je zou denken dat hier veel van die verschrikkelijke toeristenwinkeltjes zijn, maar het tegendeel is waar. Obidos staat ook bekend om de kersenlikeur uit een chocolade cupje en die moeten we natuurlijk proeven. Het blijft er bij één, want Margot probeert erin te stikken. Je moet het ook gewoon drinken en niet inademen! Daarna nog lekker op een terras gezeten en dan weer terug naar huis. Op de laatste dag van haar bezoek kun je natuurlijk een Expresso met een pastel de nata niet overslaan. We gaan nog even naar een Pastelaria. En dan brengen we haar naar het vliegveld. Zo vloog het weekend voorbij.

Lieve Margot bedankt voor de super gezellige tijd samen en je vriendschap. Tot gauw weer!


Nederland omgeruild

Het was een droom en die leven wij nu”

Vandaag is het 5 november. Ik zit heerlijk in de zon met een licor Beirāo in de koffie over ons land te kijken. Na een periode van temperaturen rond de 26 graden hebben we net een nat weekend meegemaakt en nu krijgen we weer een hele zonnige periode met dagtemperaturen rond de 18/19 graden.

Meer dan een half jaar geleden hebben we Nederland omgeruild voor Portugal. Spijt? Nee geen moment. We leven onze droom. Missen we Nederland? Nee, we missen Nederland eigenlijk niet.

In Portugal heerst een gemoedelijkheid en de Portugezen nemen de tijd. Tijd voor een praatje midden op de weg of bij de kassa in de supermarkt. Tijd heb je ook nodig, want bij de officiële instanties ben je lang bezig. Het aantal formulieren dat op papier ingevuld moet worden, de handtekeningen die gezet moeten worden en dan alsnog alles in de computer invoeren. Het maakt echter niet uit; de medewerkers zijn allemaal vriendelijk en behulpzaam. Eigenlijk overal of je nou bij de gemeente, de supermarkt, het gezondheidscentrum of een bouwmarkt komt, klant-vriendelijkheid staat voorop. Dat is in Nederland ondertussen iets wat wel eens tegenvalt. We hebben kennisgemaakt met de onbaatzuchtigheid van de Portugezen. Een spontane uitnodiging om Pasen te komen vieren. Een autoverkoper, die je gratis een verhuis-busje leent. Buren die spontaan komen helpen met het leeghalen en schoonmaken van de garage, de bijkeuken en het kippenhok, waarna ook nog alles wordt afgevoerd. Van iedereen in dit piepkleine dorpje groente en fruit (vaak voor een heel gezin) krijgen. EN ze verwachten er niks voor terug. Ze vragen niet kan ik helpen of wil je appels, ze helpen en je krijgt het gewoon. Tel bij dit alles het heerlijke weer, de stilte en de schone lucht op en het is een droom, die we echt leven.

Ok niet alles is een droom, want de taal is ontzettend moeilijk en dat frustreert wel eens. Dat is dan wel wat we af en toe missen, de weg naar instanties vinden, een echt goed gesprek voeren met de mensen in ons dorpje, je perfect kunnen uitdrukken als je wat nodig hebt. Gelukkig kun je een taal leren en daar zijn we nog steeds druk mee bezig.

Wat ik niet mis, is de hele dag achter de computer zitten. Ik moet nog van het gevoel af “het is lekker weer, dus de blog komt wel”. Om jullie alsnog mee te nemen op onze reis naar waar we nu zijn, gaan we in de volgende blogs terug in de tijd. Van kapotte auto, huizenjacht, nieuwe vrienden maken en uiteindelijk ons droomhuis met land.