“nothing human is alien to us” (so the cannibal said)
Publius Terentius Afer
Stacks of boxes getting higher, emptied closets, give this away, trash or keep that. Some of this is pretty easy to decide, while other things bring lots of emotions.
Hard to decide because of the monetary value they represent? No, not at all, makes you wonder why we bought some of the stuff anyway and rethink what really matters. Doesn’t hurt a bit, it even frees the mind. We realize the most important things to us are our tools, instruments and other materials that are handy for building, creating and making things ourselves.
All that was hidden in closed boxes for the past six years can go, no problems, but: What to do with old teddy-bears missing an eye or an ear? What to do with all band-meeting-reports, posters and tapes collected from almost every show in 35 years?
Things can get really emotional!
It’s a real good feeling to share and relive those memories, we laugh a lot and shed some tears the same time. Friends, family and we are happy with the items we give away and luckily we found a loving shelter for those old bears! (Thanks Margot, love you! (and the bears ofcourse!))
Never imagined it is almost impossible to trash an old innocent fluffy teared-up teddy bear but we consider it as a lesson on the University of Life!
Two weeks left to finish this phase before we gonna transfer all belongings and reunite again in Portugal in a month or so.
One more thing: We take our beloved troll with us, seems like he is getting ready and is comfortable with the perspective;-)
Emoties
“niets menselijks is ons vreemd” (zei de kannibaal)
Publius Terentius Afer
De stapels met dozen worden groter en de kasten raken leeg. Wat neem je mee, wat geef je weg en wat brengen we naar de milieustraat.
Sommige keuzes zijn makkelijk en andere heel moeilijk. Moeilijk omdat het geldelijke waarde heeft? Welnee, het gaat vooral om emoties. We vragen ons af en toe af waarom we sommige dingen überhaupt gekocht hebben en komen er steeds meer achter wat nou écht van belang is. Doet geen pijn, het geeft zelfs een gevoel van bevrijding. Wat vooral overblijft zijn de spullen waar we weer nieuwe dingen mee kunnen maken, ons gereedschap, instrumenten, fournituren en andere dingen om iets mee te kunnen creëren.
Alles wat zes jaar op een plank in de kast opgeborgen was, mag nu echt wel een keer weg. Geen probleem, maar wat te doen met de oude teddyberen? Ze zijn echt oud. Als je ze oppakt, vallen ze bijna uit elkaar. Weggooien blijkt toch moeilijk. Ze zaten ons zo lief aan te kijken, gaat door merg en been. En wat te doen met het verleden van alle bandjes waar je in gespeeld hebt. Verslagen van band-vergaderingen, krantenknipsels, posters en cassettebandjes van optredens tot 35 jaar terug.
Dan wordt het wel even emotioneel!
Het is een heel fijn gevoel om samen alle herinneringen van ons leven nog eens op te halen en met elkaar te delen. We lachen wat af en laten af en toe een traan. Gelukkig zijn onze vrienden, familie en wij blij met de dingen die we weggeven en misschien wel het belangrijkste; we hebben een toevluchtsoord gevonden voor die ouwe lieve beertjes. (Dank Margot, we houden van je! (en van de beren natuurlijk!))
Nooit gedacht dat het zo goed als onmogelijk is om ouwe knuffelberen in een vuilnisbak te gooien maar we beschouwen het als een wijze les van de School van het Leven!
Nog twee weken voordat het hele zwikkie in de verhuiswagen verdwijnt om over een maand ongeveer weer met ons samen te komen in Portugal.
Oh ja, we nemen onze geliefde trol natuurlijk mee, die is er helemaal klaar voor straalt hij uit;-)